ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΨΥΧΟΛΟΓΟ

Ασχετα από όλα αυτά τα οποία καλά είναι και χρήσιμα, (ούτως ή άλλως οφείλουμε να προσευχόμαστε συνεχώς για τα παιδιά μας - μέχρι να βγάλουν κάλους τα γόνατα - που έλεγε μια καλή φίλη), το παιδί πρέπει να καταλάβει την φυσική παρουσία στην ζωή του. Οπως ειπατε πριν να δούμε μια ζωγραφιά του, να συζητήσουμε για την μέρα του στο σχολείο, να ακούσουμε ενα τραγουδάκι που εμαθε, ή τι του ειπε ο συμμαθητής του. Οπως ακούμε ένα φίλο μας που θέλει κατι να μας διηγηθεί (ακόμη κι οταν είμαστε πολύ κουρασμένοι), έτσι πρέπει να ακούσουμε και το παιδί μας. Θα μας εκπλήξει οταν ανακαλύψουμε πόσα πράγματα έχει να μας πει για την καθημερινότητά του και πόσα θα μάθουμε που ουτε τα υποψιαζόμαστε. Επίσης σε αντίθεση με τον φίλο μας θα διαισθανθεί την ψυχολογική μας κατασταση και την κούρασή μας, και υποσυνείδητα δεν θα μας πιέσει παραπάνω. Γιατί είναι το παιδί μας. Μας καταλαβαίνει, αφουγκράζεται τις διαθέσεις μας ακόμη και αν εμείς νομίζουμε ότι είναι στον κόσμο του. Μερικές φορές τα παιδιά κανουν μεγαλύτερη υπομονή από εμάς. Μπορεί να περιμένουν και μέρες μέχρι να εκφράσουν κάτι που τους βασανίζει ή τους προβληματίζει. Με το ένστικτο θα βρουν την καταλληλότερη ώρα να μας "ενοχλήσουν" για κάτι που τα απασχολεί. Ας τους αφιέρωσουμε λοιπόν περισσότερο χρόνο. Το αξίζουν. Και αν κάποια φορά κάνουμε κάποιο σχολιο (π.χ για το πόσο χαλια ακούγεται στα αυτιά μας το τραγούδι τους, ή το όργανο που παίζουν), ας το διορθώσουμε με χιούμορ. Ας αυτοσατυριστούμε, θέτοντας τον εαυτό μας σε αντίστοιχη θέση. Χαλαρώνει την ατμόσφαιρα και σβήνει όλα τα προηγουμενα ατόπως λεγόμενα.

Ωραία ιδέα αυτό με το ψαλτήρι.Όπως κι άλλες οικογένειες, έτσι και εμείς αντιμετωπίσαμε μια δυσκολία όταν ήρθε το τρίτο παιδί μας.Θυμάμαι ότι το δευτερο είχε συνθλιβεί κάπου ανάμεσα στις ανάγκες του πρώτου και του τρίτου.Κάπως αργά συνειδητοποιησα ότι δεν πρέπει να το αποπαίρνω, αλλά ακόμη κι όταν διάβαζα με το πρώτο παιδί για το σχολείο και είχα το μωρό αγκαλιά,έπρεπε να κοιτάξω τη ζωγραφιά του,να δώσω μια αγκαλίτσα και άλλες τέτοιες λεπτομέρειες.Η κατάσταση ομαλοποιήθηκε σιγά σιγά.Ο Άγιος ΠαΪσιος γράφει ότι οι ψαλμοί 22,76, 116 είναι κατάλληλοι για την οικογένεια και τα παιδιά.Μάλιστα στο βιβλίο ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ, δίνει κι ένα τυπικό που πρέπει να ακολουθούμε.

Και εγώ έχω συχνά την ίδια συμπεριφορά παρότι έχω μόνο ενα παιδί! Βέβαια το γεγονός οτι δουλεύω 8 με 20.00 τις περισσότερες μέρες, δεν βοηθάει πολυ.
Πολλες φορές δεν έχω τη ψυχική δύναμη και την όρεξη να συζητήσω μαζί του, να του εξηγήσω όμορφα κάποια πράγματα και συμπεριφορές. Το στυλ εξουσία μου βγαίνει πιο εύκολα...χωρίς καν να το συνειδητοποιήσω.
Ο Πνευματικός μου μου είπε οτι ειναι προτιμότερο εκείνη τη στιγμή να διαβάζω λιγο απο το ψαλτήρι για να ηρεμεί η ψυχή μας.
Δεν τα έχω καταφέρει μέχρι στιγμής. Αυτο που κάνω, ειναι το βράδυ, πριν κοιμηθώ να διαβάζω ψαλτήρι ή την παράκληση και να ζητάω απο την Παναγία να μεσιτευσει και να του περάσει τα μηνύματα που εγώ δεν καταφέρνω.
Για εμένα ειναι αποτελεσματικό.

Κάτι αντίστοιχο αντιμετώπισα και εγώ πριν μερικά χρόνια παρατηρώντας την διαφορετικότητα στην συμπεριφορά των παιδιών, μετά από καταλυτικά γεγονότα που είχαν συμβεί στη ζωή τους. Η αντιπαράθεση είχε γίνει με μια καθήγητρια του πανεπιστημίου, ψυχολόγο, στα πλαίσια ενός μεταπ. προγράμματος στο οποίο συμμετείχα. Συγκρούστηκα μαζί της αρκετές φορές γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν κάποια πράγματα και φυσικά και εγώ δεν ασπαζόμουν τις απόψεις της. Τέλος πάντων, η άποψή μου είναι ότι το παιδί προσπαθεί με κάποιο τρόπο να τραβήξει την προσοχή σας. Αυτή την συμπεριφορά εμφανίζουν συνήθως τα πιο ευαίσθητα άτομα που νοιώθουν ότι απειλείται η ισορροπία της καθημερινότητας τους από κάποια γεγονότα που συμβαίνουν. Προσπαθήστε να του δείξετε περισσότερη προσοχή από ότι στα άλλα παιδιά. Ακόμη και εις βάρος του μωρού σας κάποια φορά. Ας κλάψει και λίγο παραπάνω, δεν πειράζει. Ο Μιχαήλ πρέπει να αισθανθεί και πάλι ασφαλής και σημαντικός στην οικογένεια. Στο μυαλουδάκι του εχει καθορίσει ένα ρόλο για όλους σας, ο μπαμπάς, ή μαμά, ο μεγάλος αδερφός κλπ κάπου εκεί είναι και η θέση του. Ας ασχοληθεί μαζί του όποιος από τους δυό σας μπορεί να ξεκλέψει λίγο χρόνο, ακόμη και λίγα λεπτά. Και ποτέ μην του λέτε ότι λεει ψέματα. Τα παιδιά σε αυτή την φάση δεν θέλουν να χαρακτηρίζουμε τη στάση τους. Απλά προσπαθήστε να συζητήσετε το όποιο θέμα έχει προκύψει, σε τρίτο πρόσωπο, σαν να αφορά καποιον άλλον και θέλετε την αποψη του γιαυτό. Φυσικά θα ξεκαθαρίσετε την δική σας άποψη στο θέμα, με σαφήνεια και σταθερότητα, όπως και τα συναισθήματά σας με ειλικρίνεια και απλότητα.

Σήμερα τηλεφώνησα στην κυρία του Μιχαήλ να δω πως πάει γιατί μετά την τελευταία γέννα διαλύθηκε λίγο το πρόγραμμα μας με αποτέλεσμα ο Μιχαήλ να έχει πεσμένη απόδοση να λέει διάφορα περιεργα ότι βαριέται κλπ αντιδρατικά. Μου είπε ότι πάει πολύ καλύτερα. Εγώ της είπα ότι στο σπίτι δημιουργεί μερικά προβλήματα και λέει και πολλά ψέματα. Για να μην λέω πολλά στο τέλος μου είπε ότι μπορώ να συμβουλευτώ και ένα ειδικό ψυχολόγο! Της ειπα ότι δεν χρειάζεται γιατί έχει πνευματικό και εκεί τελειώσαμε. Βλέπω σε λίγα χρόνια να τους έχουμε μόνιμο προσωπικό τους ψυχολόγους στα σχολεία ( απο τα οποία βγάλαμε τους παπάδες.