Ο π Φιλόθεος Ζερβάκος ως δάσκαλος

Είναι πάντως παρήγορο και ενθαρρυντικό το γεγονός ότι και οι μεγάλοι αυτοί πνευματικοί άνθρωποι και διδάσκαλοι αναφέρουν ότι είχαν να αντιμετωπίσουν παιδιά θηρία και κατάφεραν να τα μεταστρέψουν, να τα καλλιεργήσουν πνευματικά και να τα οδηγήσουν στο δρόμο του Θεού,
γιατί και σήμερα στην εποχή μας κάνουμε λόγο για παιδιά θηρία και προβληματιζόμαστε για το μέλλον και όλα φαίνονται ζοφερά και μαύρα,
θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό ότι και οι άνθρωποι αυτοί τα κατάφεραν σε πολύ δύσκολες συνθήκες, με την προσευχή τους βέβαια και με υπομονή. Μας δίνουν το παράδειγμα και συνάμα κουράγιο.

ο άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης ως δάσκαλος

Το 1866, έζησε στο κοινόβιο, της Ιεράς Μονής Φλαβιανών (Ζιντζί-Ντερέ) του Τιμίου Προδρόμου. Εκεί σύντομα εκάρη μοναχός, με το όνομα Αρσένιος. Την ίδια εποχή όμως λόγω έλλειψης δασκάλων στην περιοχή ο Μητροπολίτης Παΐσιος ο Β΄ τον χειροτόνησε διάκονο και τον έστειλε στα Φάρασα, για να διδάξει. Τα έξι ελληνικά μικρά χωριά οι Τούρκοι επεδίωκαν να τα αφήσουν χωρίς δάσκαλο, ώστε να μη μετέχουν και εκκλησιαστικών γραμμάτων, γι’ αυτό ο π. Αρσένιος, επειδή δεν βρισκόταν άλλος δάσκαλος, δέχτηκε.

Στο σχολείο που στάλθηκε, δεν είχε θρανία, αλλά δέρματα από κατσίκες κι έτσι οι Τούρκοι νόμιζαν ότι μάθαινε τα παιδιά να προσεύχονται, ενώ σε άλλες περιπτώσεις τα πήγαινε στο ξωκλήσι της Παναγιάς στη θέση Κάντσι, μέσα σε μια σπηλιά. Όταν έγινε τριάντα χρονών, το 1870, χειροτονήθηκε στην Καισαρεία πρεσβύτερος και χειροθετήθηκε Πνευματικός.Εν συνεχεία μετέβη στα Ιεροσόλυμα για προσκύνημα και έκτοτε οι Φαρασιώτες τον αποκαλούσαν Χατζεφεντή.
Στα παιδιά ο Πατήρ δίδασκε με τον τρόπο της εποχής εκείνης. Χρησιμοποιούσε και σχετική άσκηση στα παιδιά, για να αυξάνει τον ανδρισμό τους , αλλά παράλληλα να ταπεινώνει και τα πάθη τους.

Όλα αυτά που ζούσε ο Πατήρ , την ακρίβεια της Ορθοδοξίας, την ευλάβεια και “το θρήσκος καθ΄όλην την εντέλειαν” τα μετέδιδε και στους μαθητές του.

Στα παιδιά ακόμα δίδασκε και την νοερά προσευχή , το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” ή “εις το όνομα τουΧριστού και της Παναγίας” και, όταν καμιά φορά έσφαλαν ή πάθαιναν καμιά ζημιά , τους είχε μάθει να λένε “ήμαρτον, Θεέ μου”.Έλεγε να κόβουν κομματάκια από κληματόβεργες, να τα αρμαθιάζουν και να κάνουν κομπολόι (σαν κομποσκοίνι), για να μετρούν τις ευχές ή τις ανάλογες μετάνοιες , που είχε ο καθένας σαν κανόνα , και έτσι εξάγνιζε και τον νου των παιδιών με την αδιάλειπτη προσευχή. ”

π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος ως δάσκαλος

Λίγο μετά την χειροτονία του σε διάκονο διορίζεται και αποδέχεται τον διορισμό του σαν καθηγητή θεολόγου στο Σχολαρχείο (Γυμνάσιο) Μεθώνης. Εκεί αναδεικνύεται το πνεύμα συγκατάβασης στους μαθητές, όπου περνάει μεγάλα νοήματα με απλοποιημένο τρόπο. Τον ελεύθερο χρόνο του τον περνούσε στα ερημικά μοναστήρια και ξωκκλήσια, για περισυλλογή και προσευχή. Παρ’ όλη την κούρασή του αναδεικνύεται και σε μεγάλο νηστευτή. Δεν καταλύει ούτε λάδι.
Όποιος ξέρει κάτι παραπάνω παρακαλώ να το προσθέσει.

Ο π Φιλόθεος Ζερβάκος ως δάσκαλος

Γράφει ο γέροντας: Ως δάσκαλος που υπηρετησα για 2,5 χρόνια στο χωριό Φοινίκι της Λακωνίας, κατώρθωσα και ενεφύτευσα, με την ηθική διδασκαλία συνεργούσης και της θείας χάριτος, την πίστη και τον φόβο του Θεού στις καρδιές των μαθητών μου. Με την διδασκαλία, απο παιδιά θηρία, έγιναν ήμερα πρόβατα, αλλά και οι γονείς ωφελήθηκαν βλέποντες την μεταστροφή των παιδιών τους.
Κατά συνέπεια υπάρχει ευθύνη της οικογένειας αλλά και ευθύνη του σχολείου.