Φόρουμ
Του Νίκου Τσούλια
Να αφήσουμε τα μισόλογα και τις δήθεν περισπούδαστες θεωρητικές αναλύσεις. Να δούμε κατάματα το γυμνό πυρήνα του προβλήματος. Τι συμβαίνει όταν οι μαθητές δεν σέβονται και απαξιώνουν τους εκπαιδευτικούς τους; Τι σημαίνει όταν οι μαθητές αρνούνται την αγωγή και προσχωρούν στην ωμή βία;
Το απόλυτα βάρβαρο γεγονός της πλήρους απαξίωσης του συναδέλφου καθηγητή στη Φλώρινα που τον οδήγησε σε εξαναγκαστική παραίτηση μπορεί να είναι το πιο εξόφθαλμο αντιπαιδαγωγικό συμβάν στη σύγχρονη ιστορία της εκπαίδευσης αλλά δεν είναι προφανώς το μόνο, και – το πιο οδυνηρό – δεν είναι τυχαίο. Έχει ολόκληρο στερέωμα που το εξέφρασε.
Όταν μια κοινωνία δεν θέλει να διαπαιδαγωγηθεί και προκρίνει τη στείρα αντιπαλότητα στους κόλπους της ως βασική αξία, όταν το πολιτικό σύστημα έχει ως κύριο πεδίο λειτουργίας όχι τη γόνιμη αντιπαράθεση και το δημοκρατικό διάλογο αλλά την πολεμικού τύπου απόρριψη του άλλου, όταν η πολιτική διαφορά γίνεται εχθροπραξία, όταν υπάρχουν κόμματα που αναδεικνύουν τη βία ως στοιχείο της κομματικής τους πρακτικής και στέλνουν στο κοινοβούλιο τους πιο μαχητικούς «αγωνιστές» τους που βιαιοπραγούν εναντίον των «άλλων», όταν έχουμε ως τρίτο κόμμα στη Βουλή ναζιστικό κόμμα και μπρατσαράδες δολοφόνους, όταν οι γονείς δεν διαπαιδαγωγούν καθόλου τα παιδιά τους, όταν τελικά ο σύγχρονος πολιτισμός μας είναι «πολιτισμός» της παρακμής, τότε όλα μπορούν να συμβούν.
Αναρωτιούνται μερικοί αφελώς ή σκοπίμως. Το σχολείο δεν πρέπει να διαπαιδαγωγεί τους μαθητές και επομένως αυτό δεν φέρει την ευθύνη για τα σημερινά συμβάντα; Θέλουν να ξεχνούν τις πιο απλές αλήθειες. Το σχολείο, ως επιμέρους κοινωνικός θεσμός, δεν μπορεί να ανατρέψει το όλον στερέωμα μιας κοινωνίας που κινείται και θέλει να κινείται σε σκοτεινούς δρόμους. Η ελληνική κοινωνία όχι μόνο δεν ζητάει από το σχολείο τη διαπαιδαγώγηση των μαθητών, αλλά την αντιμάχεται. Η ερμηνεία είναι απλή. Τα μεγάλα παιδαγωγικά προτάγματα της αρετής και της πνευματικής καλλιέργειας, του χρηστού χαρακτήρα και της ηθικής προσωπικότητας, του αλληλοσεβασμού και της μετριοπάθειας, της αγάπης και της αλληλεγγύης όχι μόνο δεν έχουν πέραση έξω από τα όρια των σχολείων αλλά και αντιστρέφονται με απόλυτο και βάναυσο τρόπο. Όταν μια κοινωνία δεν θέλει να αυτοδιαπαιδαγωγηθεί και υποκρίνεται σε αντιτιθέμενα αξιακά «παραδείγματα», δεν πιστεύει στον εαυτό της.
Οι γονείς όχι μόνο δεν διαπαιδαγωγούν τα παιδιά τους, αλλά κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Δεν τους αναφέρουν καθόλου τα παραπάνω παιδαγωγικά προτάγματα, γιατί δεν τα πιστεύουν. Θεωρούν την καλλιέργεια των ευαισθησιών και της ταπεινότητας ως αρνητικά στοιχεία και όχι ως δύναμη εξανθρωπισμού και ως βασικά σημεία του ίδιου του Νοήματος της ζωής. Επιζητούν τη σκληρότητα για τα παιδιά τους, για να μπορούν δήθεν να επιβιώσουν σε έναν κόσμο άκρως ανταγωνιστικό και αντιπαραθετικό. Οι γονείς θέλουν το σχολείο να γίνει φροντιστήριο, να ασκήσει τους μαθητές στην τεχνική των εξετάσεων, για να γράψουν καλά στις πανελλαδικές, να βρουν έναν καλό επάγγελμα, ένα επάγγελμα με χρήματα. Τίποτα άλλο. Από το σχολείο θέλουν μόνο το απολυτήριο και από το φροντιστήριο θέλουν την εισαγωγή στο «καλό πανεπιστήμιο». Δεν μπορούν άραγε να δουν ότι τα σκοτεινά αποτελέσματα θα τα βρουν μπροστά τους; Στα παλιότερα χρόνια της φτώχειας, η ελληνική οικογένεια είχε ως βασικό στοιχείο της αγωγής των παιδιών της το σεβασμό στο δάσκαλο περισσότερο από ό,τι στον πατέρα και στη μητέρα. Αλλά τότε ξέραμε τι είναι πρόοδος και νιώθαμε ότι τα γράμματα πρωτίστως εξευγενίζουν.
Αλλά γιατί η ελληνική κοινωνία, το πολιτικό μας σύστημα, οι γονείς δεν θέλουν το σχολείο να διαπαιδαγωγηθεί; Η απάντηση είναι απλή. Δεν πιστεύουν στις παιδαγωγικές αξίες. Θέλουν μια χρησιμοθηρική εκπαίδευση, που θα υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο και με περισσή επιμέλεια τον εμπορευματοποιημένο τρόπο ζωής και την αγορά εργασίας, γι’ αυτό και ο φροντιστηριακός παροξυσμός ως κοινωνικό (μοναδικό ελληνικό στην Ευρώπη) και όχι απλά εκπαιδευτικό φαινόμενο.
Παρόλα αυτά, οι εκπαιδευτικοί αν και κινούνται ανάμεσα στις «μυλόπετρες» της κρατούσας εμπορευματοποίησης του δημόσιου βίου και της παρακμιακής πρακτικής της κοινωνίας και των γονέων, οφείλουν να δώσουν μάχη στην αγωγή των μαθητών. Γιατί ξέρουμε ότι η συστατική πράξη της εκπαίδευσης από την εποχή του Σωκράτη στηρίζεται στη διαπαιδαγώγηση και στην προαγωγή της αρετής, γιατί τα γράμματα δεν είναι αυτοσκοπός και δεν υπηρετούν μόνο την επαγγελματοποίηση των πολιτών, αλλά οφείλουν πρωτίστως να προάγουν τον κόσμο της αρετής. Γιατί ξέρουμε ότι αν μια κοινωνία δεν θέλει να διαπαιδαγωγηθεί στις μεγάλες ουμανιστικές αξίες, δεν έχει κανένα ευοίωνο μέλλον.
Σ’ όσους θέλουν και μάχονται για μια εργαλειακή και αγοραία εκδοχή της εκπαίδευσης, για ένα σχολείο που δεν θα διαπαιδαγωγεί, εμείς όλοι οι εκπαιδευτικοί οφείλουμε να απαντήσουμε με «περισσότερη παιδαγωγική», με περισσότερο πολιτισμό, με περισσότερο ανθρωπισμό. Ο αγώνας αφορά την ουσία του σχολείου!
Ακολουθεί η παραίτηση του εκπαιδευτικού:
Ο εκπαιδευτικός Κώστας Μαντζανάς έστειλε την παρακάτω επιστολή στο alfavita.gr προς δημοσίευση. Στο κείμενό του εξηγεί την "επίθεση" που δέχτηκε από μαθητές του ΕΠΑΛ όπου δίδασκε. Όπως σημειώνει και παρακάτω η κατάσταση έγινε αφόρητη με αποτέλεσμα να παραιτηθεί
"Επειδή και ο προϊστάμενος της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Φλώρινας επιχείρησε κοινώς «να μου βάλει τα 2 πόδια σε 1 παπούτσι»… επειδή οι δυνάμεις μου και οι αντοχές μου δεν μου επιτρέπουν πλέον να προσπαθήσω να συνεχίσω τη διδασκαλία μου για τα λιγοστά καλά και ευγενικά παιδάκια που άξιζαν τον κόπο… (και εύχομαι ο νέος συνάδελφος που θα πάρει τη θέση μου να έχει τις δυνάμεις και τις αντοχές να το κάνει, γιατί αυτά ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΑ αξίζουν τη διδασκαλία, εφόσον όλοι οι υπόλοιποι ΕΠΕΛΕΞΑΝ να μείνουν απαίδευτοι και αμόρφωτοι εφ’ όρου ζωής…)' σημείωνει στο τέλος
Διαβάστε ολόκληρη την επιστολή που έστειλε στο alfavita
Η τροποποιημένη επιστολή παραίτησης του αναπληρωτή στην Φλώρινα ο οποίος σύμφωνα με την καταγγελία που κάνει δέχτηκε Bullying από τους μαθητές των ΕΠΑΛ υπό την ανοχή των διευθυντών των σχολείων.
Διαβάστε παρακάτω την τροποποιημένη επιστολή του που έστειλε αποκλειστικά στο alfavita.gr
« Μου φαίνεται ότι τα πιο σκληρά λόγια είναι πιο προσηνή, πιο τίμια απ’ τη σιωπή» (…)
Φρίντριχ Νίτσε
Με την πρόσληψή μου τη φετινή σχολική χρονιά στο 1ο ΕΠΑΛ Φλώρινας (περί τα μέσα Δεκεμβρίου), τίποτα δεν έδειχνε τι θα επακολουθούσε… Είχα βέβαια μια επίγνωση του τι σημαίνει ΕΠΑΛ σ’ αυτήν τη χώρα (από προηγούμενη εμπειρία μου)… Παρ’ όλ’ αυτά, με το που πάτησα το πόδι μου στο 1ο ΕΠΑΛ Φλώρινας, οι εντυπώσεις μου ήταν γενικά θετικές. Οι υποδιευθυντές μου φάνηκαν εκ πρώτης όψης πολύ προσιτοί ως συνάδελφοι, ενώ με το που μπήκα στο γραφείο του διευθυντή είδα μια μαθήτρια να έρχεται και να λέει στο διευθυντή του σχολείου: «Κύριε διευθυντή, πότε θα έρθει αυτός ο Χημικός που μας είχατε πει;». «Τα παιδιά με χρειάζονται», σκέφτηκα..
Τα γεγονότα που επακολούθησαν όμως άρχισαν να αλλάζουν τη γνώμη μου γι’ αυτό το σχολείο. Μπαίνοντας μέσα σε ένα τμήμα της Α’ Λυκείου να διδάξω, κάποιοι μαθητές, εκτός των άλλων (όπως το να πετάνε αντικείμενα ο ένας στον άλλον και να βγάζουν άναρθρες κραυγές απ’ όλο το φάσμα του ζωικού βασίλειου…), έφτασαν στο σημείο να ανεβαίνουν επάνω στα θρανία (!!!), δήθεν για να κόψουν δρόμο και να πετάξουν κάποια αντικείμενα στο σκουπιδοτενεκέ της αίθουσας… Έβγαλα έναν μαθητή έξω από την αίθουσα με απουσία. Παρόμοιες και χειρότερες ακόμα καταστάσεις άρχισαν να συμβαίνουν και σε άλλα τμήματα, τόσο της Α’ Λυκείου, όσο και άλλων τάξεων. Όταν αδυνατούσα με την πειθώ να αποτρέψω κάποιους μαθητές από το να προβαίνουν σε τέτοιου είδους πράξεις, αναγκαζόμουν πλέον να βγάζω έξω από κάποια τμήματα κάποιους μαθητές, είτε με απλή απουσία, είτε και με ωριαία αποβολή, όχι ως εύκολη λύση, αλλά ως ύστατη λύση. Σε κάποιους μαθητές φαίνεται ότι δεν άρεσε αυτό (προφανώς επειδή νόμιζαν ότι ως νέο αναπληρωτή θα μπορούσαν «να με έχουν του χεριού τους») … Μέρα με τη μέρα λοιπόν, τα διάφορα γεγονότα απειθαρχίας, προσβολών σε βάρος μου και μορφών παραβατικότητας άρχισαν να αυξάνονται ΡΑΓΔΑΙΑ, σε βαθμό που άρχισα πλέον να διαισθάνομαι αλλά και να συνειδητοποιώ ότι μια αρκετά μεγάλη μερίδα μαθητών είχε πλέον σκοπό, με την παραμικρή ευκαιρία που θα τους δινόταν, να μου σπάσουν τα νεύρα και να με φτάσουν στα όρια μου… Πόρτες άνοιγαν απ’ έξω (από μαθητές άλλων τμημάτων) ή άνοιγαν και μετά έκλειναν με πάταγο την ώρα που έκανα μάθημα σε κάποια τμήματα (!!), μαθητές από άλλα τμήματα έμπαιναν μέσα στο τμήμα που δίδασκα και έκοβαν βόλτες μέσα στην αίθουσα (!!!), καπάκια από αναψυκτικά έπεφταν προς το μέρος μου, μέχρι και ένα γεμάτο μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό έπεσε στα πόδια μου μια μέρα που συμπλήρωνα το απουσιολόγιο (!!!), άλλοι μου αντιμιλούσαν υψώνοντας τον τόνο της φωνής τους, άλλοι μου λέγανε διάφορα την ώρα που περνούσα από κοντά τους, άλλοι μου έκλειναν το δρόμο την ώρα που περπατούσα (!!!) και ο κατάλογος των παραβατικών συμπεριφορών απ’ την πλευρά αυτής της αγέλης των μαθητών είναι ακόμα μακρύς… Πολλά απ’ αυτά τα γεγονότα συνέβησαν μία συγκεκριμένη μέρα, και αναφέροντάς τα στο διευθυντή του σχολείου, εκείνος φιλοτιμήθηκε να τιμωρήσει με 1 μέρα αποβολή έναν μαθητή απ’ όλους αυτούς, απ’ όλα όσα είχαν συμβεί εκείνη τη μέρα.. Πηγαίνοντας σπίτι μου εκείνη τη μέρα, ήμουνα σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση… Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ ούτε το μεσημέρι, ούτε το βράδυ. Σκέψεις τριγυρνούσαν συνεχώς μέσα στο κεφάλι μου, μέχρι που καταστάλαξα στην εξής απόφαση: Την ψυχική μου υγεία και το νευρικό μου σύστημα ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΖΑΡΕΥΩ ΕΠ’ ΟΥΔΕΝΙ ΛΟΓΩ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΟΣΤΟΣ. Συνεπώς αποφάσισα να παραιτηθώ από εκπαιδευτικός του 1ου ΕΠΑΛ Φλώρινας. Η απόφασή μου ήταν οριστική, όχι όμως και αμετάκλητη.
Ο λόγος που η απόφασή μου δεν ήταν αμετάκλητη ήταν η θλίψη μου που θα άφηνα πίσω μου κάποια λιγοστά καλά και ευγενέστατα παιδάκια, για τα οποία – και μόνο γι’ αυτά – θα άξιζε τον κόπο να συνεχίσω να διδάσκω στο εν λόγω σχολείο. Παιδάκια, με σοβαρές διαγνωσμένες μαθησιακές δυσκολίες κάποια απ’ αυτά, αλλά παρ’ όλ’ αυτά με αγωγή, ευγένεια και ψυχικά χαρίσματα που δεν είχαν ούτε στο 1/100 τα υπόλοιπα παιδιά της πολύβουης αγέλης… Ο μισθός μου και η αμοιβή μου, σκέφτηκα, πέρα και ΠΑΝΩ απ’ τα ευρώ που μπαίνουν στο λογαριασμό μου, είναι η συμπεριφορά αυτών των λιγοστών παιδιών προς το πρόσωπό μου.
Αποφάσισα λοιπόν, έστω και ψυχοσωματικά καταρρακωμένος απ’ όσα μου είχαν συμβεί, να ανακαλέσω την αρχική απόφασή μου να παραιτηθώ, και να συνεχίσω το εκπαιδευτικό μου λειτούργημα, για το λόγο που ανέφερα αμέσως παραπάνω και μόνο γι’ αυτόν. Μέχρι και μοριακά μοντέλα δανείστηκα απ’ το άλλο σχολείο που εργαζόμουν για να συμπληρώνω το ωράριό μου (το 1ο Γυμνάσιο Φλώρινας), προκειμένου να κάνω τη διδασκαλία μου πιο ευχάριστη. Η απερίγραπτη χαρά στο πρόσωπο ενός κοριτσιού με σοβαρή μαθησιακή δυσκολία, όταν την έπεισα και έφτιαξε μόνη της με τα μοριακά μοντέλα το σχήμα ενός μορίου, ήταν για μένα η μεγαλύτερη αμοιβή μου ως τα τώρα...
Περνώντας ο καιρός και έχοντας την αμέριστη στήριξη του Συλλόγου των εκπαιδευτικών του 1ου ΕΠΑΛ Φλώρινας, αλλά και τη στήριξη σε ικανοποιητικό βαθμό και από το διευθυντή του ΕΠΑΛ, άρχισε να διαφαίνεται ότι τα πράγματα αρχίζουν να πάνε λίγο καλύτερα απ’ ότι στην αρχή. Παρ’ όλ’ αυτά, σε ορισμένα τμήματα τα φαινόμενα απειθαρχίας, προσβλητικών συμπεριφορών και παραβατικότητας δεν σταμάτησαν πάλι...
Σε λίγο καιρό όμως, κάποιοι από τον όχλο των μαθητών άρχισαν να βρίσκουν νέους τρόπους για να με παρενοχλούν πάλι... Κάποιοι λοιπόν και φροντίζοντας να μην τους βλέπω (…), όταν με έβλεπαν από σχετικά μακριά, είτε μέσα στο σχολείο είτε στο προαύλιο αυτού, άρχισαν να φωνάζουν δυνατά το επώνυμό μου, «εμπλουτίζοντάς το» με κοροϊδευτικά συνοδευτικά… Κάποιοι άλλοι πάλι, όταν μετά από επανειλημμένες παρατηρήσεις μου να μην φωνάζουν μέσα στην τάξη, τους έβγαζα έξω με απουσία, βγαίνοντας έξω έβριζαν ή βροντούσαν την πόρτα με όλη τους τη δύναμη! Όταν τους έφερνα κάτω, οι υποδιευθυντές άρχισαν να μου λένε να μην το παρακάνω με τις απουσίες, ενώ ο διευθυντής συνήθως περιοριζόταν σε συστάσεις (ενώ μόνο 2 μαθητές δέχτηκαν από 1 μονοήμερη αποβολή για την προσβλητική συμπεριφορά τους προς το πρόσωπό μου - και μάλιστα ο ένας μόνο μετά από παρέμβαση του Συλλόγου).
Άρχισα πάλι να χάνω τον ύπνο μου και η ψυχοσωματική μου υγεία να κλονίζεται. Κάποιες μέρες που ήμουνα λόγω σχεδόν πλήρους αϋπνίας την προηγούμενη βραδιά σε πολύ άσχημη κατάσταση και ένιωθα εξαντλημένος, ζητούσα άδεια από το σχολείο να λείψω απ’ αυτό. Επειδή είχα πάρει ήδη 4 μέρες αναρρωτική άδεια λόγω ισχυαλγίας τον Ιανουάριο και άλλες 4 μέρες αναρρωτική άδεια λόγω λοίμωξης του αναπνευστικού το Φεβρουάριο, συνήθως οι υπόλοιπες άδειες μού δίνονταν ως κανονικές. Για την τελευταία 4ήμερη αναρρωτική άδεια που πήρα, όταν επισκέφτηκα τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση Νομού Φλώρινας για να μου υπογράψουν και να μου σφραγίσουν τα έγγραφα που χρειάζονταν, κατόπιν με κάλεσε ο προϊστάμενος της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στο γραφείο του, όπου απ’ τη μια μου ζήτησε να κάνω υπομονή και να μην παραιτηθώ, αλλά απ’ την άλλη να μην το παρακάνω με τις αναρρωτικές άδειες (λες και δεν έχει δικαίωμα να αρρωστήσει κάποιος άνθρωπος…). Το ότι στις υφιστάμενες συνθήκες θα μπορούσα να εκραγώ ή να καταρρεύσω, αυτό προφανώς δεν το έλαβε υπόψη του…
Η κατάσταση άρχισε να χειροτερεύει κι άλλο και να ξεφεύγει ΕΝΤΕΛΩΣ, όταν κάποιοι απ’ την ΑΓΕΛΗ των μαθητών του ΕΠΑΛ βλέποντάς με ακόμα και μέσα στην πόλη της Φλώρινας, άρχισαν να φωνάζουν το επώνυμό μου δυνατά και να κοροϊδεύουν!!
Τα πράγματα λοιπόν άρχιζαν να γίνονται πλέον αρκετά χειρότερα απ’ ότι όταν ξεκίνησα (παρ’ ότι για ένα διάστημα η κατάσταση έμοιαζε να εξομαλύνεται). Πλέον κάθε στοιχειωδώς νοήμων άνθρωπος θα έκανε το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ σ’ αυτήν την περίπτωση: ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ.
Ζυγιάζοντας λοιπόν προσεκτικά απ’ τη μια τις οικονομικές μου απολαβές και την επαγγελματική μου αποκατάσταση και απ’ την άλλη την κατάσταση του νευρικού μου συστήματος, την ψυχοσωματική μου υγεία αλλά και την αξιοπρέπειά μου ως άνθρωπος, η ζυγαριά έδειξε να βαραίνει ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ προς τη δεύτερη πλευρά, οπότε αυτά θεωρώ και τα πιο σημαντικά για μένα. Αυτά λοιπόν οφείλω στον εαυτό μου να προστατεύσω, ΜΕ ΚΑΘΕ ΚΟΣΤΟΣ._
Επειδή λοιπόν δεν ανέχομαι επ’ ουδενί λόγω να με εμπαίζουν και να με λοιδωρούν…
Επειδή στη ζωή μου δεν έχω συνηθίσει να δέχομαι προσβολές χωρίς να απαντάω…
Επειδή θέλω να επιτελώ το εκπαιδευτικό μου λειτούργημα απρόσκοπτα και αβίαστα και ΟΧΙ ΜΕΤ’ ΕΜΠΟΔΙΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ, ως να βρίσκομαι στα χαρακώματα κάποιου ΝΑΡΚΟΠΕΔΙΟΥ…
Επειδή θέλω να εργάζομαι ευσυνείδητα και όχι να «σπρώχνω τον καιρό να περνάει», κάνοντας κακήν κακώς τη διδασκαλία μου…
Επειδή ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΜΑΙ να γίνομαι στόχος ΑΝΟΗΤΩΝ ΓΕΛΩΤΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΑΙΚΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΙΩΝ τόσο εντός, όσο και εκτός του σχολείου από μια ΑΓΕΛΗ ΑΝΑΓΩΓΩΝ και ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ…
Επειδή η αξιοπρέπειά μου ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ να ακούω από έναν ΟΧΛΟ μαθητών να φωνάζει κοροϊδευτικά το επώνυμό μου, όταν με εντοπίζουν ακόμα και μέσα στην πόλη της Φλώρινας και να το καταπίνω αδιαμαρτύρητα…
Επειδή η στήριξη προς το μέρος μου από το διευθυντή και από τους υποδιευθυντές του ΕΠΑΛ έχει δυστυχώς αρχίσει να φθίνει αρκετά…
Επειδή ο προϊστάμενος της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Φλώρινας μου ζήτησε «να μην παίρνω με το παραμικρό αναρρωτικές άδειες» (λες και είναι επιλογή μου το πότε θα αρρωστήσω)…
Επειδή οι δυνάμεις μου και οι αντοχές μου δεν μου επιτρέπουν πλέον να προσπαθήσω να συνεχίσω τη διδασκαλία μου για τα λιγοστά καλά και ευγενικά παιδάκια που άξιζαν τον κόπο… (και εύχομαι ο νέος συνάδελφος που θα πάρει τη θέση μου να έχει τις δυνάμεις και τις αντοχές να το κάνει, γιατί αυτά ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΑ αξίζουν τη διδασκαλία, εφόσον όλοι οι υπόλοιποι ΕΠΕΛΕΞΑΝ να μείνουν απαίδευτοι και αμόρφωτοι εφ’ όρου ζωής)…
Επειδή όλη αυτή η κατάσταση με έχει οδηγήσει στο σημείο να έχω ένα υπερβολικό άγχος, stress, συνεχείς αϋπνίες, εξάντληση των δυνάμεών μου και αρκετά άλλα ψυχοσωματικά συμπτώματα κακής υγείας…
Δια ταύτα και χωρίς να χρειάζονται άλλες εξηγήσεις (έχω ήδη δώσει πλείστες όσες…), αποφασίζω ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΩ από εκπαιδευτικός του 1ου ΕΠΑΛ Φλώρινας και του 1ου Γυμνασίου Φλώρινας για τη φετινή σχολική χρονιά.
Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΗ._
«Τα μεγάλα ταλέντα είναι τα ωραιότερα και συχνά τα πιο επικίνδυνα φρούτα στο δέντρο της ανθρωπότητας. Κρέμονται στα πιο αδύνατα κλαδιά ΠΟΥ ΣΠΑΖΟΥΝ ΕΥΚΟΛΑ» (…)
Καρλ Γκούσταφ Γιουνγκ
Κώστας Μαντζανάς,
αναπληρωτής καθηγητής Χημικός (ΠΕ0402)
πηγή: ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ
http://ethniki-paideia.blogspot.gr/2016/04/blog-post_8.html#more
Να αφήσουμε τα μισόλογα και τις δήθεν περισπούδαστες θεωρητικές αναλύσεις. Να δούμε κατάματα το γυμνό πυρήνα του προβλήματος. Τι συμβαίνει όταν οι μαθητές δεν σέβονται και απαξιώνουν τους εκπαιδευτικούς τους; Τι σημαίνει όταν οι μαθητές αρνούνται την αγωγή και προσχωρούν στην ωμή βία;
Το απόλυτα βάρβαρο γεγονός της πλήρους απαξίωσης του συναδέλφου καθηγητή στη Φλώρινα που τον οδήγησε σε εξαναγκαστική παραίτηση μπορεί να είναι το πιο εξόφθαλμο αντιπαιδαγωγικό συμβάν στη σύγχρονη ιστορία της εκπαίδευσης αλλά δεν είναι προφανώς το μόνο, και – το πιο οδυνηρό – δεν είναι τυχαίο. Έχει ολόκληρο στερέωμα που το εξέφρασε.
Όταν μια κοινωνία δεν θέλει να διαπαιδαγωγηθεί και προκρίνει τη στείρα αντιπαλότητα στους κόλπους της ως βασική αξία, όταν το πολιτικό σύστημα έχει ως κύριο πεδίο λειτουργίας όχι τη γόνιμη αντιπαράθεση και το δημοκρατικό διάλογο αλλά την πολεμικού τύπου απόρριψη του άλλου, όταν η πολιτική διαφορά γίνεται εχθροπραξία, όταν υπάρχουν κόμματα που αναδεικνύουν τη βία ως στοιχείο της κομματικής τους πρακτικής και στέλνουν στο κοινοβούλιο τους πιο μαχητικούς «αγωνιστές» τους που βιαιοπραγούν εναντίον των «άλλων», όταν έχουμε ως τρίτο κόμμα στη Βουλή ναζιστικό κόμμα και μπρατσαράδες δολοφόνους, όταν οι γονείς δεν διαπαιδαγωγούν καθόλου τα παιδιά τους, όταν τελικά ο σύγχρονος πολιτισμός μας είναι «πολιτισμός» της παρακμής, τότε όλα μπορούν να συμβούν.
Αναρωτιούνται μερικοί αφελώς ή σκοπίμως. Το σχολείο δεν πρέπει να διαπαιδαγωγεί τους μαθητές και επομένως αυτό δεν φέρει την ευθύνη για τα σημερινά συμβάντα; Θέλουν να ξεχνούν τις πιο απλές αλήθειες. Το σχολείο, ως επιμέρους κοινωνικός θεσμός, δεν μπορεί να ανατρέψει το όλον στερέωμα μιας κοινωνίας που κινείται και θέλει να κινείται σε σκοτεινούς δρόμους. Η ελληνική κοινωνία όχι μόνο δεν ζητάει από το σχολείο τη διαπαιδαγώγηση των μαθητών, αλλά την αντιμάχεται. Η ερμηνεία είναι απλή. Τα μεγάλα παιδαγωγικά προτάγματα της αρετής και της πνευματικής καλλιέργειας, του χρηστού χαρακτήρα και της ηθικής προσωπικότητας, του αλληλοσεβασμού και της μετριοπάθειας, της αγάπης και της αλληλεγγύης όχι μόνο δεν έχουν πέραση έξω από τα όρια των σχολείων αλλά και αντιστρέφονται με απόλυτο και βάναυσο τρόπο. Όταν μια κοινωνία δεν θέλει να αυτοδιαπαιδαγωγηθεί και υποκρίνεται σε αντιτιθέμενα αξιακά «παραδείγματα», δεν πιστεύει στον εαυτό της.
Οι γονείς όχι μόνο δεν διαπαιδαγωγούν τα παιδιά τους, αλλά κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Δεν τους αναφέρουν καθόλου τα παραπάνω παιδαγωγικά προτάγματα, γιατί δεν τα πιστεύουν. Θεωρούν την καλλιέργεια των ευαισθησιών και της ταπεινότητας ως αρνητικά στοιχεία και όχι ως δύναμη εξανθρωπισμού και ως βασικά σημεία του ίδιου του Νοήματος της ζωής. Επιζητούν τη σκληρότητα για τα παιδιά τους, για να μπορούν δήθεν να επιβιώσουν σε έναν κόσμο άκρως ανταγωνιστικό και αντιπαραθετικό. Οι γονείς θέλουν το σχολείο να γίνει φροντιστήριο, να ασκήσει τους μαθητές στην τεχνική των εξετάσεων, για να γράψουν καλά στις πανελλαδικές, να βρουν έναν καλό επάγγελμα, ένα επάγγελμα με χρήματα. Τίποτα άλλο. Από το σχολείο θέλουν μόνο το απολυτήριο και από το φροντιστήριο θέλουν την εισαγωγή στο «καλό πανεπιστήμιο». Δεν μπορούν άραγε να δουν ότι τα σκοτεινά αποτελέσματα θα τα βρουν μπροστά τους; Στα παλιότερα χρόνια της φτώχειας, η ελληνική οικογένεια είχε ως βασικό στοιχείο της αγωγής των παιδιών της το σεβασμό στο δάσκαλο περισσότερο από ό,τι στον πατέρα και στη μητέρα. Αλλά τότε ξέραμε τι είναι πρόοδος και νιώθαμε ότι τα γράμματα πρωτίστως εξευγενίζουν.
Αλλά γιατί η ελληνική κοινωνία, το πολιτικό μας σύστημα, οι γονείς δεν θέλουν το σχολείο να διαπαιδαγωγηθεί; Η απάντηση είναι απλή. Δεν πιστεύουν στις παιδαγωγικές αξίες. Θέλουν μια χρησιμοθηρική εκπαίδευση, που θα υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο και με περισσή επιμέλεια τον εμπορευματοποιημένο τρόπο ζωής και την αγορά εργασίας, γι’ αυτό και ο φροντιστηριακός παροξυσμός ως κοινωνικό (μοναδικό ελληνικό στην Ευρώπη) και όχι απλά εκπαιδευτικό φαινόμενο.
Παρόλα αυτά, οι εκπαιδευτικοί αν και κινούνται ανάμεσα στις «μυλόπετρες» της κρατούσας εμπορευματοποίησης του δημόσιου βίου και της παρακμιακής πρακτικής της κοινωνίας και των γονέων, οφείλουν να δώσουν μάχη στην αγωγή των μαθητών. Γιατί ξέρουμε ότι η συστατική πράξη της εκπαίδευσης από την εποχή του Σωκράτη στηρίζεται στη διαπαιδαγώγηση και στην προαγωγή της αρετής, γιατί τα γράμματα δεν είναι αυτοσκοπός και δεν υπηρετούν μόνο την επαγγελματοποίηση των πολιτών, αλλά οφείλουν πρωτίστως να προάγουν τον κόσμο της αρετής. Γιατί ξέρουμε ότι αν μια κοινωνία δεν θέλει να διαπαιδαγωγηθεί στις μεγάλες ουμανιστικές αξίες, δεν έχει κανένα ευοίωνο μέλλον.
Σ’ όσους θέλουν και μάχονται για μια εργαλειακή και αγοραία εκδοχή της εκπαίδευσης, για ένα σχολείο που δεν θα διαπαιδαγωγεί, εμείς όλοι οι εκπαιδευτικοί οφείλουμε να απαντήσουμε με «περισσότερη παιδαγωγική», με περισσότερο πολιτισμό, με περισσότερο ανθρωπισμό. Ο αγώνας αφορά την ουσία του σχολείου!
Ακολουθεί η παραίτηση του εκπαιδευτικού:
Ο εκπαιδευτικός Κώστας Μαντζανάς έστειλε την παρακάτω επιστολή στο alfavita.gr προς δημοσίευση. Στο κείμενό του εξηγεί την "επίθεση" που δέχτηκε από μαθητές του ΕΠΑΛ όπου δίδασκε. Όπως σημειώνει και παρακάτω η κατάσταση έγινε αφόρητη με αποτέλεσμα να παραιτηθεί
"Επειδή και ο προϊστάμενος της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Φλώρινας επιχείρησε κοινώς «να μου βάλει τα 2 πόδια σε 1 παπούτσι»… επειδή οι δυνάμεις μου και οι αντοχές μου δεν μου επιτρέπουν πλέον να προσπαθήσω να συνεχίσω τη διδασκαλία μου για τα λιγοστά καλά και ευγενικά παιδάκια που άξιζαν τον κόπο… (και εύχομαι ο νέος συνάδελφος που θα πάρει τη θέση μου να έχει τις δυνάμεις και τις αντοχές να το κάνει, γιατί αυτά ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΑ αξίζουν τη διδασκαλία, εφόσον όλοι οι υπόλοιποι ΕΠΕΛΕΞΑΝ να μείνουν απαίδευτοι και αμόρφωτοι εφ’ όρου ζωής…)' σημείωνει στο τέλος
Διαβάστε ολόκληρη την επιστολή που έστειλε στο alfavita
Η τροποποιημένη επιστολή παραίτησης του αναπληρωτή στην Φλώρινα ο οποίος σύμφωνα με την καταγγελία που κάνει δέχτηκε Bullying από τους μαθητές των ΕΠΑΛ υπό την ανοχή των διευθυντών των σχολείων.
Διαβάστε παρακάτω την τροποποιημένη επιστολή του που έστειλε αποκλειστικά στο alfavita.gr
« Μου φαίνεται ότι τα πιο σκληρά λόγια είναι πιο προσηνή, πιο τίμια απ’ τη σιωπή» (…)
Φρίντριχ Νίτσε
Με την πρόσληψή μου τη φετινή σχολική χρονιά στο 1ο ΕΠΑΛ Φλώρινας (περί τα μέσα Δεκεμβρίου), τίποτα δεν έδειχνε τι θα επακολουθούσε… Είχα βέβαια μια επίγνωση του τι σημαίνει ΕΠΑΛ σ’ αυτήν τη χώρα (από προηγούμενη εμπειρία μου)… Παρ’ όλ’ αυτά, με το που πάτησα το πόδι μου στο 1ο ΕΠΑΛ Φλώρινας, οι εντυπώσεις μου ήταν γενικά θετικές. Οι υποδιευθυντές μου φάνηκαν εκ πρώτης όψης πολύ προσιτοί ως συνάδελφοι, ενώ με το που μπήκα στο γραφείο του διευθυντή είδα μια μαθήτρια να έρχεται και να λέει στο διευθυντή του σχολείου: «Κύριε διευθυντή, πότε θα έρθει αυτός ο Χημικός που μας είχατε πει;». «Τα παιδιά με χρειάζονται», σκέφτηκα..
Τα γεγονότα που επακολούθησαν όμως άρχισαν να αλλάζουν τη γνώμη μου γι’ αυτό το σχολείο. Μπαίνοντας μέσα σε ένα τμήμα της Α’ Λυκείου να διδάξω, κάποιοι μαθητές, εκτός των άλλων (όπως το να πετάνε αντικείμενα ο ένας στον άλλον και να βγάζουν άναρθρες κραυγές απ’ όλο το φάσμα του ζωικού βασίλειου…), έφτασαν στο σημείο να ανεβαίνουν επάνω στα θρανία (!!!), δήθεν για να κόψουν δρόμο και να πετάξουν κάποια αντικείμενα στο σκουπιδοτενεκέ της αίθουσας… Έβγαλα έναν μαθητή έξω από την αίθουσα με απουσία. Παρόμοιες και χειρότερες ακόμα καταστάσεις άρχισαν να συμβαίνουν και σε άλλα τμήματα, τόσο της Α’ Λυκείου, όσο και άλλων τάξεων. Όταν αδυνατούσα με την πειθώ να αποτρέψω κάποιους μαθητές από το να προβαίνουν σε τέτοιου είδους πράξεις, αναγκαζόμουν πλέον να βγάζω έξω από κάποια τμήματα κάποιους μαθητές, είτε με απλή απουσία, είτε και με ωριαία αποβολή, όχι ως εύκολη λύση, αλλά ως ύστατη λύση. Σε κάποιους μαθητές φαίνεται ότι δεν άρεσε αυτό (προφανώς επειδή νόμιζαν ότι ως νέο αναπληρωτή θα μπορούσαν «να με έχουν του χεριού τους») … Μέρα με τη μέρα λοιπόν, τα διάφορα γεγονότα απειθαρχίας, προσβολών σε βάρος μου και μορφών παραβατικότητας άρχισαν να αυξάνονται ΡΑΓΔΑΙΑ, σε βαθμό που άρχισα πλέον να διαισθάνομαι αλλά και να συνειδητοποιώ ότι μια αρκετά μεγάλη μερίδα μαθητών είχε πλέον σκοπό, με την παραμικρή ευκαιρία που θα τους δινόταν, να μου σπάσουν τα νεύρα και να με φτάσουν στα όρια μου… Πόρτες άνοιγαν απ’ έξω (από μαθητές άλλων τμημάτων) ή άνοιγαν και μετά έκλειναν με πάταγο την ώρα που έκανα μάθημα σε κάποια τμήματα (!!), μαθητές από άλλα τμήματα έμπαιναν μέσα στο τμήμα που δίδασκα και έκοβαν βόλτες μέσα στην αίθουσα (!!!), καπάκια από αναψυκτικά έπεφταν προς το μέρος μου, μέχρι και ένα γεμάτο μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό έπεσε στα πόδια μου μια μέρα που συμπλήρωνα το απουσιολόγιο (!!!), άλλοι μου αντιμιλούσαν υψώνοντας τον τόνο της φωνής τους, άλλοι μου λέγανε διάφορα την ώρα που περνούσα από κοντά τους, άλλοι μου έκλειναν το δρόμο την ώρα που περπατούσα (!!!) και ο κατάλογος των παραβατικών συμπεριφορών απ’ την πλευρά αυτής της αγέλης των μαθητών είναι ακόμα μακρύς… Πολλά απ’ αυτά τα γεγονότα συνέβησαν μία συγκεκριμένη μέρα, και αναφέροντάς τα στο διευθυντή του σχολείου, εκείνος φιλοτιμήθηκε να τιμωρήσει με 1 μέρα αποβολή έναν μαθητή απ’ όλους αυτούς, απ’ όλα όσα είχαν συμβεί εκείνη τη μέρα.. Πηγαίνοντας σπίτι μου εκείνη τη μέρα, ήμουνα σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση… Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ ούτε το μεσημέρι, ούτε το βράδυ. Σκέψεις τριγυρνούσαν συνεχώς μέσα στο κεφάλι μου, μέχρι που καταστάλαξα στην εξής απόφαση: Την ψυχική μου υγεία και το νευρικό μου σύστημα ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΖΑΡΕΥΩ ΕΠ’ ΟΥΔΕΝΙ ΛΟΓΩ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΟΣΤΟΣ. Συνεπώς αποφάσισα να παραιτηθώ από εκπαιδευτικός του 1ου ΕΠΑΛ Φλώρινας. Η απόφασή μου ήταν οριστική, όχι όμως και αμετάκλητη.
Ο λόγος που η απόφασή μου δεν ήταν αμετάκλητη ήταν η θλίψη μου που θα άφηνα πίσω μου κάποια λιγοστά καλά και ευγενέστατα παιδάκια, για τα οποία – και μόνο γι’ αυτά – θα άξιζε τον κόπο να συνεχίσω να διδάσκω στο εν λόγω σχολείο. Παιδάκια, με σοβαρές διαγνωσμένες μαθησιακές δυσκολίες κάποια απ’ αυτά, αλλά παρ’ όλ’ αυτά με αγωγή, ευγένεια και ψυχικά χαρίσματα που δεν είχαν ούτε στο 1/100 τα υπόλοιπα παιδιά της πολύβουης αγέλης… Ο μισθός μου και η αμοιβή μου, σκέφτηκα, πέρα και ΠΑΝΩ απ’ τα ευρώ που μπαίνουν στο λογαριασμό μου, είναι η συμπεριφορά αυτών των λιγοστών παιδιών προς το πρόσωπό μου.
Αποφάσισα λοιπόν, έστω και ψυχοσωματικά καταρρακωμένος απ’ όσα μου είχαν συμβεί, να ανακαλέσω την αρχική απόφασή μου να παραιτηθώ, και να συνεχίσω το εκπαιδευτικό μου λειτούργημα, για το λόγο που ανέφερα αμέσως παραπάνω και μόνο γι’ αυτόν. Μέχρι και μοριακά μοντέλα δανείστηκα απ’ το άλλο σχολείο που εργαζόμουν για να συμπληρώνω το ωράριό μου (το 1ο Γυμνάσιο Φλώρινας), προκειμένου να κάνω τη διδασκαλία μου πιο ευχάριστη. Η απερίγραπτη χαρά στο πρόσωπο ενός κοριτσιού με σοβαρή μαθησιακή δυσκολία, όταν την έπεισα και έφτιαξε μόνη της με τα μοριακά μοντέλα το σχήμα ενός μορίου, ήταν για μένα η μεγαλύτερη αμοιβή μου ως τα τώρα...
Περνώντας ο καιρός και έχοντας την αμέριστη στήριξη του Συλλόγου των εκπαιδευτικών του 1ου ΕΠΑΛ Φλώρινας, αλλά και τη στήριξη σε ικανοποιητικό βαθμό και από το διευθυντή του ΕΠΑΛ, άρχισε να διαφαίνεται ότι τα πράγματα αρχίζουν να πάνε λίγο καλύτερα απ’ ότι στην αρχή. Παρ’ όλ’ αυτά, σε ορισμένα τμήματα τα φαινόμενα απειθαρχίας, προσβλητικών συμπεριφορών και παραβατικότητας δεν σταμάτησαν πάλι...
Σε λίγο καιρό όμως, κάποιοι από τον όχλο των μαθητών άρχισαν να βρίσκουν νέους τρόπους για να με παρενοχλούν πάλι... Κάποιοι λοιπόν και φροντίζοντας να μην τους βλέπω (…), όταν με έβλεπαν από σχετικά μακριά, είτε μέσα στο σχολείο είτε στο προαύλιο αυτού, άρχισαν να φωνάζουν δυνατά το επώνυμό μου, «εμπλουτίζοντάς το» με κοροϊδευτικά συνοδευτικά… Κάποιοι άλλοι πάλι, όταν μετά από επανειλημμένες παρατηρήσεις μου να μην φωνάζουν μέσα στην τάξη, τους έβγαζα έξω με απουσία, βγαίνοντας έξω έβριζαν ή βροντούσαν την πόρτα με όλη τους τη δύναμη! Όταν τους έφερνα κάτω, οι υποδιευθυντές άρχισαν να μου λένε να μην το παρακάνω με τις απουσίες, ενώ ο διευθυντής συνήθως περιοριζόταν σε συστάσεις (ενώ μόνο 2 μαθητές δέχτηκαν από 1 μονοήμερη αποβολή για την προσβλητική συμπεριφορά τους προς το πρόσωπό μου - και μάλιστα ο ένας μόνο μετά από παρέμβαση του Συλλόγου).
Άρχισα πάλι να χάνω τον ύπνο μου και η ψυχοσωματική μου υγεία να κλονίζεται. Κάποιες μέρες που ήμουνα λόγω σχεδόν πλήρους αϋπνίας την προηγούμενη βραδιά σε πολύ άσχημη κατάσταση και ένιωθα εξαντλημένος, ζητούσα άδεια από το σχολείο να λείψω απ’ αυτό. Επειδή είχα πάρει ήδη 4 μέρες αναρρωτική άδεια λόγω ισχυαλγίας τον Ιανουάριο και άλλες 4 μέρες αναρρωτική άδεια λόγω λοίμωξης του αναπνευστικού το Φεβρουάριο, συνήθως οι υπόλοιπες άδειες μού δίνονταν ως κανονικές. Για την τελευταία 4ήμερη αναρρωτική άδεια που πήρα, όταν επισκέφτηκα τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση Νομού Φλώρινας για να μου υπογράψουν και να μου σφραγίσουν τα έγγραφα που χρειάζονταν, κατόπιν με κάλεσε ο προϊστάμενος της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στο γραφείο του, όπου απ’ τη μια μου ζήτησε να κάνω υπομονή και να μην παραιτηθώ, αλλά απ’ την άλλη να μην το παρακάνω με τις αναρρωτικές άδειες (λες και δεν έχει δικαίωμα να αρρωστήσει κάποιος άνθρωπος…). Το ότι στις υφιστάμενες συνθήκες θα μπορούσα να εκραγώ ή να καταρρεύσω, αυτό προφανώς δεν το έλαβε υπόψη του…
Η κατάσταση άρχισε να χειροτερεύει κι άλλο και να ξεφεύγει ΕΝΤΕΛΩΣ, όταν κάποιοι απ’ την ΑΓΕΛΗ των μαθητών του ΕΠΑΛ βλέποντάς με ακόμα και μέσα στην πόλη της Φλώρινας, άρχισαν να φωνάζουν το επώνυμό μου δυνατά και να κοροϊδεύουν!!
Τα πράγματα λοιπόν άρχιζαν να γίνονται πλέον αρκετά χειρότερα απ’ ότι όταν ξεκίνησα (παρ’ ότι για ένα διάστημα η κατάσταση έμοιαζε να εξομαλύνεται). Πλέον κάθε στοιχειωδώς νοήμων άνθρωπος θα έκανε το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ σ’ αυτήν την περίπτωση: ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ.
Ζυγιάζοντας λοιπόν προσεκτικά απ’ τη μια τις οικονομικές μου απολαβές και την επαγγελματική μου αποκατάσταση και απ’ την άλλη την κατάσταση του νευρικού μου συστήματος, την ψυχοσωματική μου υγεία αλλά και την αξιοπρέπειά μου ως άνθρωπος, η ζυγαριά έδειξε να βαραίνει ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ προς τη δεύτερη πλευρά, οπότε αυτά θεωρώ και τα πιο σημαντικά για μένα. Αυτά λοιπόν οφείλω στον εαυτό μου να προστατεύσω, ΜΕ ΚΑΘΕ ΚΟΣΤΟΣ._
Επειδή λοιπόν δεν ανέχομαι επ’ ουδενί λόγω να με εμπαίζουν και να με λοιδωρούν…
Επειδή στη ζωή μου δεν έχω συνηθίσει να δέχομαι προσβολές χωρίς να απαντάω…
Επειδή θέλω να επιτελώ το εκπαιδευτικό μου λειτούργημα απρόσκοπτα και αβίαστα και ΟΧΙ ΜΕΤ’ ΕΜΠΟΔΙΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ, ως να βρίσκομαι στα χαρακώματα κάποιου ΝΑΡΚΟΠΕΔΙΟΥ…
Επειδή θέλω να εργάζομαι ευσυνείδητα και όχι να «σπρώχνω τον καιρό να περνάει», κάνοντας κακήν κακώς τη διδασκαλία μου…
Επειδή ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΜΑΙ να γίνομαι στόχος ΑΝΟΗΤΩΝ ΓΕΛΩΤΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΑΙΚΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΙΩΝ τόσο εντός, όσο και εκτός του σχολείου από μια ΑΓΕΛΗ ΑΝΑΓΩΓΩΝ και ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ…
Επειδή η αξιοπρέπειά μου ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ να ακούω από έναν ΟΧΛΟ μαθητών να φωνάζει κοροϊδευτικά το επώνυμό μου, όταν με εντοπίζουν ακόμα και μέσα στην πόλη της Φλώρινας και να το καταπίνω αδιαμαρτύρητα…
Επειδή η στήριξη προς το μέρος μου από το διευθυντή και από τους υποδιευθυντές του ΕΠΑΛ έχει δυστυχώς αρχίσει να φθίνει αρκετά…
Επειδή ο προϊστάμενος της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Φλώρινας μου ζήτησε «να μην παίρνω με το παραμικρό αναρρωτικές άδειες» (λες και είναι επιλογή μου το πότε θα αρρωστήσω)…
Επειδή οι δυνάμεις μου και οι αντοχές μου δεν μου επιτρέπουν πλέον να προσπαθήσω να συνεχίσω τη διδασκαλία μου για τα λιγοστά καλά και ευγενικά παιδάκια που άξιζαν τον κόπο… (και εύχομαι ο νέος συνάδελφος που θα πάρει τη θέση μου να έχει τις δυνάμεις και τις αντοχές να το κάνει, γιατί αυτά ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΑ αξίζουν τη διδασκαλία, εφόσον όλοι οι υπόλοιποι ΕΠΕΛΕΞΑΝ να μείνουν απαίδευτοι και αμόρφωτοι εφ’ όρου ζωής)…
Επειδή όλη αυτή η κατάσταση με έχει οδηγήσει στο σημείο να έχω ένα υπερβολικό άγχος, stress, συνεχείς αϋπνίες, εξάντληση των δυνάμεών μου και αρκετά άλλα ψυχοσωματικά συμπτώματα κακής υγείας…
Δια ταύτα και χωρίς να χρειάζονται άλλες εξηγήσεις (έχω ήδη δώσει πλείστες όσες…), αποφασίζω ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΩ από εκπαιδευτικός του 1ου ΕΠΑΛ Φλώρινας και του 1ου Γυμνασίου Φλώρινας για τη φετινή σχολική χρονιά.
Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΗ._
«Τα μεγάλα ταλέντα είναι τα ωραιότερα και συχνά τα πιο επικίνδυνα φρούτα στο δέντρο της ανθρωπότητας. Κρέμονται στα πιο αδύνατα κλαδιά ΠΟΥ ΣΠΑΖΟΥΝ ΕΥΚΟΛΑ» (…)
Καρλ Γκούσταφ Γιουνγκ
Κώστας Μαντζανάς,
αναπληρωτής καθηγητής Χημικός (ΠΕ0402)
πηγή: ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ
http://ethniki-paideia.blogspot.gr/2016/04/blog-post_8.html#more